Zorlu Günlerde Kalpten Geçenin Kaleme Dokunuşu

     Beklemek…

     Tüm benliğinle ve kalbinle beklemek…

     Tüm zorluklara ve acımasızlıklara rağmen umut ederek beklemek…      Hiç hayatınız da ipin ucundaymış gibi hissettiğiniz oldu mu?

      Benim oldu ve hala oluyor. Çok zor ve her gün daha çok zorlanıyorum. Sürekli düşünüyorsunuz ama bir anlam veremeden düşünceyi sonlandıyorsunuz. Sonra tekrar gözden geçiriyorsunuz ama yine sonuç yok. Çünkü anlamsız ve çaresizce bir bekleyiş içersindesiniz. Daha sonra duvarlarla arkadaş oluyorsunuz. Duvar bile olsa anlar halinden bu zorluğu yıkar, bir an önce bekleyişi sonlandırır, diyorsunuz ama sonuçta bir duvar işte. Buz gibi sopsoğuk ve hiçbir değişiklik yok. Oturduğunuz yerde öylece kalıyorsunuz. Kalbiniz sıkışıyor, gözleriniz nemleniyor. Nefes almanız sıklaşıyor. Dişlerinizi sıkıyorsunuz. Hatta bağıra bağıra ağlamak istiyorsunuz. 
         Sabrımın son anına kadar sınandığı hiç olmamıştı. Hayatın zindan olabileceğine asla inanmazdım. Ama öyle çaresizce kolunuzu ve kanadınızı kırıyorlar ki hem sabrınız hem de hayatınız kapkara zindanlara bürüne biliyor. Ne oldum değil ne olacağım demeli. Çünkü hayat hiç hazırlıklı olmadığın bir anda çelmeyi takabiliyor sana. Sonra işte içten içe çığlıklar ve duvarlarla konuşmalar baş gösteriyor. 
         Ama yapacak bir şey yok. Bu yüzden sabredip, tüm gururunuzla sadece bekliyorsunuz. Ve zorlanıyorsunuz. Zorlandıkça daha çok inanıyorsunuz bu bekleyişin biteceğini. Çünkü sebepsizce bekleyişler sizi daha çok yerle bir eder. Bu yüzden inanmak ayakta durmak için tek sebep.

        Her gecenin bir sabahı, her susuzluğun bir yağmuru, her çaresizliğin bir çaresi olduğu gibi bir gün de bu beklemenin bir vuslatı olacağını inanıyorsunuz.
       Beklemeli ve çaresiz günleriniz hiç olmasın...